پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

صفت زشت تملق و چاپلوسی از آفات رفتاری شدیدا آسیب زننده بوده که دارای ریشه های چندگانه فرهنگی و سیاسی و شخصیتی است. ضعف شخصیت فردی( تملق شونده و تملق گو) ، منفعت طلبی و خودخواهی جامعه ستیزانه ، ضعف ساخت ها و ساختارهای سیاسی و تمرکز بیش از اندازه قدرت، زمینه را برای توسعه و تقویت این صفت زشت ، فراهم می کند. انسان متملق نه تنها به خودش بلکه به طرف مقابل و از همه بدتر به یک جامعه با توجیه رفتار مثلا مودبانه و شایسته، خیانت می کند. در جامعه سالم، نظام های تربیتی، فرهنگی، سیاسی-مدیریتی ، بشدت با این پدیده برخورد نموده و سعی در اصلاح امور می کنند. اما در جوامع آسیب دیده و تحت فشار، نظام های فرهنگی و تربیتی ، کم توجه به این آسیب بوده و تلقی زرنگ بازی از آن دارند. نظامات مدیریتی- سیاسی هم ف این نقیصه و رذیله اخلاقی را تعبیر به همراهی و وفاداری می کنند. توضیحات و قلم شیوای سارا شاد با ذکر مثالی از دوره قاجار، به خوبی به این مهم پرداخته است.

تکلیف تملق گو که مشخص است. برای نانی و ابی، جهانی را بالا و پائین می‌کند. چشم بر کثافت‌ها می‌بندد و با صناعات غلو و حقایق وارونه، توهم می‌آفریند و نداشته‌های عقده شده را داشته جلوه می‌دهد. آنقدر با لبخند و آرام جلو می‌رود که روح مدیر بیمار را در چشم بر هم زدنی تسخیر می‌کند و جام زهر را به خوردش می‌دهد. اما بشنوید که امیرکبیر، چطور با این بیماری مقابله می‌کرد و با شاعر تملق گو چه کرد.

دکتر محمود سریع‌القلم در یادداشتی در سایت شخصی‌اش نوشت: «اشتباه کردن مهم نیست. تعداد اشتباهات مهم است و بلکه تکرار اشتباهات مخرب است. به عنوان یک جامعه توانمند، به نظر می‌رسد تعدادی از اشتباهات را طی قرن گذشته مرتب تکرار کرده‌ایم.کانون «اشتباه نکردن» به ساختاری برمی‌گردد که در آن گردش اطلاعات، گردش فکر و گردش مجریان وجود داشته باشد. هدف از این گردش‌ها، یادگیری است.